حسین: مهدی دیدی چی شده؟

مهدی: چته چی شده؟ دردت چیه مرگت چیه؟

ح: اوضاع خوب بود اینقدر جفتک زدیم تا طاقو آوردیم پایین.

م: کدو طاق؟

ح: 20 سال پیشو یادیته، کدوم مدرسه می رفتی؟ خونتون کجا بود؟ چی می پوشیدی؟ شامو نهارا... تیپ و لباس ها... امکانات... متراژ خونه ها ... مهمونی ها و ... اشکنه و نون پنیر سبزی رو یادته جان من ... تلویزیون 2تا کانال داشت ... حسرت پول توجیبی ... ما خونمون تلفن نداشت

م: چطور آره یادمه خوبم یادمه منظور...

ح: اون موقع ها یادمه یه تلویزیون سیاه و سفید داشتیم نارنجی بود فیلیپس ... خونمون 60 متر بود 20 سال ساخت مستاجر بودیم... ماشینم نداشتیم... مدرسه دولتی میرفتم صبح ها کشنه می رفتم و کشنه بر می گشتم ... سرماهای زمستونا و بارونای بهارو تو کفشام احساس می کردم. پیاده بدون سرویس مدرسه... مهدی دلمون خیلی خوش بود.

م: خوب چی می خوای بگی اکثرا مردم همینطوری بودن... جون بکن دیگه حوصلم سر رفت.

ح: الان من ماشین دارم بابام ماشین داره و خونمون تو یوسف آباده. سرکار میرم لیسانس دارم حقوق می گیرم  و لباس مارک می پوشم. موبایل و گوشی خوب فست فود و لپ تاپ و تبلت و ال سی دی و ماهواره و ... امکانات همه چی هست

م: ببینم تازه داری امکانات شخصیتو به رخ من می کشی

ح: چرت نگو ابله ببین چی میگم ... من دارم میگم تو این 20 سال ما یه خانواده معمولی بودیم و الان این امکانات اولیه زندگیمونه عکس های 20 سال پیش رو با الان مقایسه می کنم انگاز دارم از جیبوتی به لندن رو دوره می کنم

می بینم اوضاع تو این 20 سال خیلی عوض شده امکانات خیلی بهتر شده همه چیز هست خیلی ها هم می تونن بخرن و دارن اما ...

م: اما چی؟؟؟؟؟؟

ح: اما یک کلمه نمیگیم خدا شکرت. اگه 100 تومن دلار بالا پایین بره یقمون رو جر میدیم، طلا گرون بشه انگار نون نداریم بخوریم تو صف گوشت و مرغ وایسادیم و دو دستی کیسه های خرید رو با هن و هن می بریم خونه اما از نداری حرف می زنیم...

م: میبینم که آدم شدی و بالاخری یه چیزهایی دستت اومده

ح: آره داداش اوضاع خوب بود اینقدر جفتک زدیم تا طاق اومد پایین.