اف به روزگاری که خودمون درستش کردیم

بچه که بودیم دور و برمون پر بود از بچه های قد و نیم قد، هم قد و قواره خودمون، نفهمیدیم تنهایی چیه

همبازی به تعداد لازم در دسترس بود، توی کوچه، توی فامیل

داییها، خاله ها، همه نزدیک بودن، همه فک و فامیل با 15 دقیقه پیاده روی در دسترس بودن و با آغوش باز ازمون استقبال میکردن

یه حیاطی کوچه ای هم بود که بشه بری بازی کنی و حال کنی و مزاحم بزرگترامون نشیم...

اما حالا چی؟ حالا کی در دسترسه؟ کی در خونش روی دیگری بازه؟ بچه من با کی بازی کنه؟ کجا بازی کنه؟

40 متر خونه، پارکینگ پر ماشینهای کثیف، کوچه های نا امن و شلوغ و پر از ترددهای مشکوک

نزدیک ترین فامیل و دوست 2 یا 3 ساعت باهات فاصله داره

کسی هم که دیگه این روزها در خونه کسی رو نمیزنه که بیاد خونت ...

دیشب داشتم پسرمو می خوابوندم اونم داشت به شدت مبارزه می کرد و نمی خوابید

بهش گفتم اگه چشماتو نبندی لولو میاد می خورتت

پسرک هم شروع کرد به داد زدن که لولو بیا لولو بیا

بعدشم رفته سرشو چسبونده به در که لولو بیا لولو بیا

به جایی رسیدیم که بچه به اومدن لولو هم راضی شده

تنهاییهای ما با چی پر میشه؟؟؟؟